Muzeum Jana Kochanowskiego w Czarnolesie jest oddziałem Muzeum im. Jacka Malczewskiego w Radomiu. Ostatni właściciele majątku zmarli bezpotomnie - Antoni Bożeniec Jełowiecki, zięć pana Zawadzkiego, w 1942 roku (został pochowany w krypcie czarnoleskiej kaplicy), a jego żona, Stanisława Zefiryna z Zawadzkich Jełowiecka, w 1958 roku w Radomiu (pochowano ją na cmentarzu parafialnym w Gródku). W 1946 roku dobra czarnoleskie zostały upaństwowione i przeznaczone na cele społeczne. Dwór był siedzibą uniwersytetu ludowego, domu kultury, biblioteki, a w 1961 roku przeznaczony został na Muzeum Jana Kochanowskiego.

Muzeum posiada w swojej kolekcji wiele cennych eksponatów, takich jak meble, obrazy, gobeliny, ceramiki, drzeworyty, a przede wszystkim ślady życia i twórczości Jana Kochanowskiego, który urodził się w Sycynie na Ziemi Radomskiej, a w latach siedemdziesiątych XVI wieku opuścił Kraków i osiedlił się w Czarnolesie.

Wokół muzeum znajduje się ogród dendrologiczny, który powstał w połowie XIX stulecia. Ukształtował go, w modnym wówczas stylu krajobrazowym, czeski ogrodnik i planista Józef Stichy. Tworząc park, w projektowany układ wkomponował istniejące drzewa oraz stawy pamiętające czasy Kochanowskiego.

W ostatnich latach podjęte zostały działania pielęgnacyjne zmierzające do zabezpieczenia zabytkowego drzewostanu dzięki wydatnej pomocy Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej. W 2013 roku zrealizowany został projekt rewaloryzacji całego kompleksu ze środków europejskich - "Jan Kochanowski inspiracją kulturową Mazowsza".